Çoğu sene olduğu gibi bu Ramazan bayramı arefesinde de annemle nenem ve dedemin mezarlarına gittik.
Duamı ettikten sonra kabrin yanına oturmak için eğilmiştim ki hızla yürüyen bir karınca ayağımın altına girdi. Çok geç kalmıştım ve üzülerek ayağımı kaldırdığımda karıncanın acı içinde kıvrandığını gördüm.
Biran kendimi o kadar kötü hissettim ki!
Sonuçta kabre ibret alıp bir gün öleceğimi düşünüp tefekkür etmeye gelmişken başka bir canlının ölümüne vesile oluyordum. Hem de acılar çekerek!
Bu duygu ve düşünceler ile kıvranan karıncaya daha fazla acı çektirmemek için hemen ezip öldürmek geldi aklıma. Ayağımı kaldırıp karıncanın acısına son vermeye karar vermişken o an aklıma canı veren ALLAH ve hala yaşayan bir canlıyı bu gerekçe ile katletmek ne kadar doğru olur diye düşünce geldi.
Bir yandan nene ve dedem için dua edip ölüm hakkında tefekkür ederken bir yandan da karıncayı takip etmeye başladım.
Bir süre sonra tüm dikkat karıncaya odaklanmıştı.
Elhamdulillah karınca yavaş yavaş kendisini toplamaya başlamıştı.
Bu güzel gelişme ile aklıma şu ata sözümüz geldi “düşene bir tekmede sen vurma”
Evet…
Karınca yanlış zamanda yanlış yerdeydi ve başına büyük bir felaket geldi. Ama düşünsenize her sıkıntı yaşayan kişi illa kendi yaptığı hatalardan dolayı musibet yaşıyor diyebilir miyiz?
Bundan dolayı olmalı ki bizim toplumumuzda düşüne bir tekmede atmak hoş karşılanmaz.
Son zamanlarda toplumumuzun unuttuğu bu hakikatin yerini “düşenin dostu olmaz” aldıysa bile doğruyu bana bir karınca ile hatırlatan Rabbime binlerce kez şükür ederek 2 kare fotoğrafını çekip oradan duamı ederek ayrıldım.
Sonuç olarak!
Kendimiz yada bir başkasını zor durumda gördüğümüzde sakın ümidimizi kesmeyelim. Sıkıntıyı yaratan mutlaka o sıkıntının çaresini yaratmıştır. Az önce bahsettiğim karınca gibi bir gün mutlaka düştüğü sıkıntıdan kurtulacaktır. Tabi çevresinden tekmeler yemezse.
Elbette zorluğun yanında bir kolaylık vardır. Gerçekten, zorlukla beraber bir kolaylık daha vardır. (İnşirah/5-6)
